Uitgezaaid en met een beperkte levensverwachting
“Door alles te regelen, heb ik meer ruimte om die werkelijkheid een plekje te geven.”
Eigenlijk ben ik niet iemand voor een bucketlist. Ik heb wensen, maar stel ze regelmatig bij en laat de dingen gebeuren zoals ze komen. Toch was er één lijstje dat wel in me opkwam, toen ik hoorde dat mijn kanker niet meer te genezen is. Uitgezaaid en met een beperkte levensverwachting. Mijn hersenen draaide overuren en steeds weer kwam de vraag in mij op: hoe moet dat met mijn kinderen en hoe regel ik alles voor mijn gezin? Voor die zaken heb ik wel een lijstje gemaakt en ondertussen heb ik al heel wat wensen kunnen afvinken.
Ik ben begonnen met mijn uitvaartverzekering, want die had ik niet. Na een zoektocht kwam ik bij een verzekering uit die als enige voorwaarde had dat ik nog twee jaar zou blijven leven. Nou, die gok heb ik genomen en inmiddels ook gehaald. Om ervoor te zorgen dat mijn gezin financieel niet teveel achteruit gaat als ik wegval, heb ik heel wat zoekwerk verricht. Uiteindelijk heb ik de oplossing gevonden bij mijn pensioen. Pensioenfondsen kennen geen medische toetsing, maar soms wel een wachttijd. Door me aanvullend te verzekeren, komt er straks een bedrag vrij dat mijn inkomen grotendeels dekt. Wat een stuk moeilijker was en enorm confronterend, was de vraag hoe ik mijn dood wilde regelen. Voor mezelf was ik er snel uit. Geen onnodig lange weg, maar een stukje behoud van eigenwaarde en de kans om mijn kinderen verdriet te besparen. Zelf de regie, maar dat is lang niet zo vanzelfsprekend als veel mensen denken. Voor een euthanasiewens is het zaak bijtijds aan te geven hoe die wens er voor jou uitziet. Ik heb een verklaring opgesteld, een officieel document van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillige Levenseinde (NVVE). Daarna heb ik mijn wensen besproken met mijn huisarts en behandelend arts. Zodoende is er een dossier opgebouwd dat mijn wens straks kan bevestigen, maar helemaal zeker is het helaas nooit. Een arts kan gewetensbezwaren hebben en het is zaak dat ik mijn wensen regelmatig opnieuw bekijk en bevestig.
Voor veel mensen is mijn actieve houding hierin onbegrijpelijk. Mijn testament staat al vast en ik heb zelf de controle genomen terwijl ik er nog ben. Dat is confronterend, maar zeker niet vanuit een pessimistisch perspectief. Ik zie het als realisme en een kans om een klein stukje van de regie in handen te houden. Als je ziek bent, word je vaak geleefd door alle zaken die rondom de ziekte spelen. Ziekenhuisbezoekjes, behandelingen en alle goedbedoelde, maar ongevraagde adviezen. Ik ben zelfs zover gegaan dat ik mijn ervaringen verzameld heb en gedeeld heb op een website. Want ik heb vaak het gevoel gehad dat ik steeds het wiel opnieuw uit moest vinden en ik ben tegen heel wat muren en onbegrip opgelopen.
In de afgelopen tijd heb ik mijn lijstje afgewerkt en dat geeft mij een stukje rust. De zorg om mijn gezin is er nog steeds, maar ik weet dat mijn kinderen bij hun vader in goede handen zijn. Nu ik ervoor heb kunnen zorgen dat ze niet in een financieel gat vallen en weet dat alle praktische zaken zo goed als rond zijn, heb ik ook meer ruimte om echt te genieten van de tijd die ik nog heb. Misschien niet helemaal zonder zorgen, maar dat is nu eenmaal de werkelijkheid. Door alles te regelen, heb ik meer ruimte om die werkelijkheid een plekje te geven.’
Femke, 42
Lees meer over het thema: uitgezaaide borstkanker
Het bleken uitzaaiingen te zijn. Daarvoor word ik nu behandeld. Ik hoop dat ik daardoor nog een poosje verder kan, want ik wil toch nog een poosje blijven bij mijn man, kinderen en acht kleinkinderen.