Het contact met de honden deed me enorm goed
“Ik probeer niet in geforceerd tempo allerlei leuke dingen te doen.”
In mei 2011, ik was toen 31, kreeg ik de diagnose “borstkanker”. Dat was een enorme klap. Je denkt: dat overkomt mij niet. Maar het was wel waar. Ik had een knobbel in mijn borst ontdekt. Ik was zo dom om daarna op internet te gaan zoeken wat het zou kunnen zijn. Bij mij deed het pijn, maar op internet stond: “een tumor doet geen pijn”. Het zal dus wel een ontsteking zijn, dacht ik toen. Mijn raad aan andere vrouwen: ga niet zelf voor dokter spelen door op internet allerlei informatie op te zoeken. Mij heeft het ten onrechte gerustgesteld, waardoor ik pas na een paar weken naar de huisarts ben gegaan. Die heeft me direct doorgestuurd naar het ziekenhuis. Het was foute boel.’
Geen eenzame strijd
‘Toen moest ik mijn omgeving gaan vertellen dat ik ziek was. Dat was niet eenvoudig. Ik stond en sta midden in het leven. Ik houd van groepen mensen om me heen. Ik had een drukke baan bij Tempo-Team waar ik mensen aan een baan hielp. Ik heb een hockeyclub, een ski-club, oud-huisgenoten, veel vrienden. In mijn jaarclub waren we al twee keer eerder geconfronteerd met de dood. Twee jonge meiden zijn overleden, de een aan borstkanker, de ander aan melanoom. En op mijn werk overleed een collega aan borstkanker toen ze 31 was. Mijn vriendin Anouk, die haar zus Lara aan melanoom verloor, zei: “Het gevecht tegen een ongeneeslijke ziekte is de eenzaamste strijd die je kunt voeren. De omgeving heeft wel verdriet, maar weet niet hoe het is voor de persoon die dood gaat”. Ik deelde haar mening niet zo, want ik voelde me niet eenzaam. Maar nu het dichterbij komt snap ik wel wat ze bedoelt. Maar ik wil die strijd niet eenzaam voeren. Ik wil met de liefste mensen om me heen leuke dingen doen en mooie momenten beleven.
Om niet te vereenzamen is het belangrijk om je vrienden te informeren hoe het met je gaat. Je kunt in een slachtofferrol blijven hangen: “Ze bellen me niet”, maar bel dan zélf als je iemand wil spreken! Spreek uit wat je van de ander verwacht! Veel mensen weten niet hoe ze hiermee om moeten gaan. Een vriendin vertelde me hoe moeilijk ze het vindt om contact op te nemen, maar ze is heel blij met mijn updates via WhatsApp waardoor het makkelijker voor haar werd. Dat was een eyeopener: ik moet zélf actief zijn.’
Wens
‘Tijdens mijn chemo-periode was mijn “mantra”: iedere dag een wandelingetje, al is het maar even de straat uit en terug. Even eruit. Dat deed ik ook vaak met mijn vader. Dat heeft me écht goed gedaan en is me heel dierbaar geweest.
Na mijn behandelingen wilde ik zo snel mogelijk weer gaan hockeyen. De eerste wedstrijd was ik nog een beetje gedesoriënteerd, maar de tweede wedstrijd had ik nergens meer last van. Ik was afgevallen, had heel gezond gegeten, ik had een topconditie en rende iedereen eruit. Maar na een half jaar kwam de diagnose dat mijn borstkanker was uitgezaaid.
Omdat mijn botten ook waren aangetast moest ik stoppen met hockey en met skiën. Dat vond ik verschrikkelijk. Wandelen, fietsen en zwemmen mocht nog wel. Ik ben toen met een vriendin gaan zwemmen. En ik ben op een vaste dag in de week de honden van een werkende vrouw gaan uitlaten. Het contact met de honden deed me enorm goed. Ik kreeg op dat moment anti-hormoontherapie die wonderbaarlijk goed aansloeg. Anderhalf jaar voelde ik me prima en kon ik alles doen wat ik wilde. Ik ben naar Parijs, Rome, Portugal en New York geweest. Ik heb nog nooit zoveel tripjes gemaakt als toen.
Fysiek voelde ik me sterk genoeg om weer iets te gaan doen. Bij Make-A-wish (een organisatie die wensen vervult van kinderen met een levensbedreigende ziekte, red.) zochten ze een Wensvervuller. Ik dacht: die is voor mij! Ik werd direct aangenomen. Dat was zó gaaf om te doen! Een meisje zag haar liefste wens in vervulling gaan door een optreden op de eerste rij met Nick en Simon bij te wonen en hen te ontmoeten. En voor een ander kind hebben we een complete piraten-dag georganiseerd, met een heuse schatkaart, een boottocht en kanonschoten. Dat was geweldig.’
Onvergetelijk
‘Ik creëer die mooie momenten ook in mijn eigen leven. Met een paar vriendinnen zijn we met een Jeep door safaripark De Beekse Bergen gereden. We stonden vlakbij de giraffen, we mochten de stokstaartjes voeren. Ik voelde me die dag niet geweldig, maar ik wilde per se mee. Het was een onvergetelijke ervaring.
Op de crematie van Lara hoorde ik dat zij van plan was geweest om voor mij met de fiets de Alpe d’Huez te beklimmen. Met haar twee beste vriendinnen wilde ik dat nu voor haar doen. We zijn gaan trainen, maar helaas ging mijn gezondheid sterk achteruit. Ik heb me toegelegd op de PR en sponsoring. We hebben 13.000 euro voor Alpe d’HuZes opgehaald. Op de grote dag zat ik aan de chemo. De meiden hebben nog een ballon laten bezorgen en ik had cup cakes meegenomen naar het ziekenhuis.’
Schijnwerpers
‘Als je hoort dat je niet meer beter wordt… dat is echt vreselijk. Ik dacht: nu komt de dood. Maar ik had geen idee wat dat was. Ik ben televisieprogramma’s gaan kijken: “Over mijn lijk” en de documentaire “Gesneuveld”, over hoe de families van gesneuvelde militairen met het verdriet omgaan. Ik heb hele pakken zakdoekjes vol gejankt. Voor mij was het heel belangrijk om te weten of de mensen om me heen - mijn ouders, mijn zussen – zich zouden redden. Als ik ergens niets aan kan doen, dan accepteer ik dat heel snel. Ik ben ook niet boos geweest. Dat zit niet in mijn aard. Het is meer angst, het gevoel dat je geen controle hebt. Maar ik kan mezelf niet genezen. Het enige dat ik kan doen is zo’n mooi mogelijk leven leiden. Veel vriendinnen om me heen beginnen nu met kinderen. Dat vind ik wel heel moeilijk, want dat ga ik niet meer meemaken. Ik heb een vriend, maar wij gaan geen kinderen krijgen. Het is een dooddoener, maar het is zoals het is. Als het mentaal niet zo goed gaat en ik kom er niet uit, dan bel ik een vriendin. Daar word ik rustig van. Ik sta niet zo graag in de schijnwerpers. Pasgeleden waren we met z’n allen op vakantie. Mijn vader en mijn zussen trokken veel aandacht naar zich toe. Dan moet ik echt denken: ik mag best vertellen hoe het met mij gaat. De ruimte is er zeker, maar die moet ik wel zelf creëren.’
Genieten
‘Mijn ziekte heeft me een stuk wijzer gemaakt. Je wordt gedwongen om stil te staan, letterlijk. Je gaat beter nadenken over het leven. Mijn moeder heeft me geleerd om gesprekken aan te gaan. We zijn als gezin daardoor ook hechter geworden.
Mijn ouders gaan altijd met me mee naar het ziekenhuis. In begin vond ik dat niet nodig, maar ik waardeer het heel erg. Het is gewoon heel fijn dat je niet alleen naar het ziekenhuis moet. Ook mijn vriendinnen zijn regelmatig meegegaan. Zo kregen zij ook een beeld hoe het er daar uitziet, wat ik meemaakte.
Ik probeer niet in geforceerd tempo allerlei leuke dingen te doen. Ik kan heel goed zomaar thuis zijn, de telefoon uit en naar Netflix kijken. Gewoon rust is ook heel belangrijk. Ik heb geen concrete bucketlist. Ik geniet van de mensen om me heen, een dagje in de tuin bij mijn ouders, mijn kleine neefje in het badje, op zo'n moment heb ik meer niet nodig.’
Nicoline, 36
Lees meer over het thema: uitgezaaide borstkanker
Het bleken uitzaaiingen te zijn. Daarvoor word ik nu behandeld. Ik hoop dat ik daardoor nog een poosje verder kan, want ik wil toch nog een poosje blijven bij mijn man, kinderen en acht kleinkinderen.