LEVEN ZONDER BORST(EN)

Ramona, onze oudste zus, kreeg in november 2013 te horen dat ook zij borstkanker had. Dus uit een gezin met zeven vrouwen hebben er vier borstkanker: drie zussen en moeder.

Overigens is het zo dat als je twee cup-maten verschil hebt ten opzichte van je laatste prothese, je een nieuwe prothese bij de verzekeraar kunt declareren. Ook als je hem binnen twee jaar nodig hebt.

Ik heb gekozen voor een directe reconstructie met behulp van een siliconenprothese. Ik wilde niet “plat” wakker worden.

Toen hij zich even omdraaide om zijn zoon aan de rand van het zwembad iets toe te roepen, controleerde ik of mijn borst nog op zijn plek zat. Die beweging leidde ertoe dat mijn prothese onverwacht omhoog floepte.

Nadat ik te horen kreeg dat het een tumor was, werd ik binnen een week ingepland voor de amputatie. Hier koos ik zelf voor. “Niets borstsparend, haal het allemaal maar weg,” had ik heel hard geroepen naar de artsen. Voor mij was op dat moment het belangrijkste om te overleven.

De verkoopster vond echt absoluut van niet en drong een klein beetje aan op koop. Uiteindelijk besloot ik maar te vertellen dat ik twijfelde omdat ik over een paar weken een borstamputatie moest ondergaan en niet zeker wist of de hemdjes daarna nog steeds mooi zouden staan.

Ik ben blij met mijn lijf. Eén borst minder maakt mij niet minder vrouw. Ik heb wel last van een dikkere arm, hiervoor loop ik bij de fysiotherapeut.

Vijf jaar geleden heb ik als onderdeel van de behandelingen een eenzijdige amputatie gehad. Ik ben weer heel trots op mijn decolleté en kan weer een leuke bikini kopen. Niet dat ik in een speciaalzaak moet kiezen uit twee modellen die het nét niet zijn.

Inmiddels heb ik twee keer per week fysiotherapie van een gespecialiseerde oedeemtherapeut. Dat helpt om mijn arm beter te kunnen bewegen

Ik kleedde me in het donker uit, wilde me niet laten zien, ging eerder naar bed en deed dan alsof ik sliep. Ook voor mijn partner was het moeilijk. Hij was lief, erg voorzichtig, bang om mij pijn te doen.

Mijn kinderen kwamen niet meer bij natuurlijk, en hebben de hele ochtend in het zwembad geroepen dat ze mijn borst nog een keer een scheet wilde laten maken. Inmiddels ben ik een jaar verder, en mijn kinderen vragen nog steeds regelmatig wanneer ik die scheetborst weer eens in doe.

De laatste ochtend, vlak voor mijn vertrek uit het ziekenhuis, werd ik in een stoel voor de badkamerspiegel van de chirurgische afdeling geplaatst. Daar zat ik: de vrouw met één borst. Schrikken van je eigen spiegelbeeld. Ben ik dat? Oh mijn God, ik ben mismaakt, bijna een kermisattractie. Ik ben niet meer die sterke, stoere vrouw die nooit opgeeft.