Daar zat ik: de vrouw met één borst
Daar zat ik: de vrouw met één borst
‘Ik doorliep de amputatie van mijn borst en het okseltoilet eigenlijk zonder noemenswaardige problemen. Ik was eigenlijk niet echt verdrietig dat ik mijn borst zou kwijtraken want hé, het zou mijn leven gaan redden. Ik had geen keuze.
Eigenlijk verliep alles voorspoedig zonder veel verdriet.
De laatste ochtend, vlak voor mijn vertrek uit het ziekenhuis, werd ik in een stoel voor de badkamerspiegel van de chirurgische afdeling geplaatst. Daar zat ik: de vrouw met één borst. Schrikken van je eigen spiegelbeeld. Ben ik dat? Oh mijn God, ik ben mismaakt, bijna een kermisattractie. Ik ben niet meer die sterke, stoere vrouw die nooit opgeeft.
Ik heb zo ontzettend gehuild – had het gevoel dat alles waar ik in mijn leven voor gestaan had, voor gestreden had, in één klap was verdwenen. Het besef dat je nog zo hard kan werken maar dat je lichaam, je gezondheid, uiteindelijk je meest belangrijke bezit is.
Nu drie jaar, de diagnose “uitgezaaide borstkanker” en ettelijke chemobehandelingen verder, kijk ik daar anders tegenaan. Ik ben gewend geraakt aan mijn verminking. Ik ben vertrouwd geraakt met mijn prothese, die ik elke ochtend in mijn speciale beha stop. Ogenschijnlijk. Want diep vanbinnen voel ik zo af en toe nog de pijn, het verdriet van dat eerste moment voor die spiegel toen ik me realiseerde dat ik een stukje van mezelf was kwijt geraakt.’
Marijk, 58
Lees meer over het thema ‘Leven zonder borst(en)’
