Een gezin met zes dochters
Barbara en Gina komen uit een gezin met zes dochters. Eén zus is overleden bij een verkeersongeluk. Hun Moeder kreeg in 2002 borstkanker. Ze overleed in 2008, niet aan borstkanker. Nancy, de jongste, kreeg in 2006 de diagnose “borstkanker”. Vanaf dat moment ondergaan alle zussen jaarlijks controle.
Barbara: ‘In augustus 2013 werd bij mij borstkanker geconstateerd. Er volgden een borstsparende operatie, okseltoilet en chemotherapie. Nancy en ik hadden hormoongevoelige borstkanker. Nancy was nog heel jong. Zij kreeg tamoxifen en injecties om de eierstokfunctie stop te zetten. Ik zat al op de grens van de overgang. In het eerste jaar hebben de artsen regelmatig gecontroleerd of mijn eierstokfunctie echt stil bleven. Dat was het geval, dus bij mij is besloten om de eierstokken niet te verwijderen.
Ik koos voor een reconstructie van mijn borst. Omdat ik te weinig buikvet had, werd gebruikgemaakt van vet uit de achterkant van de bovenbenen, net onder het zitvlak. De operatie vond plaats in maart 2014, ongeveer zes maanden na de diagnose en de behandelingen.
Kort na de reconstructie had ik helemaal geen gevoel in mijn borst. En tot op de dag van vandaag is het gevoel niet hetzelfde als vroeger. De erogene zone is weg. Het was een zware operatie die tien uur duurde. De arts vroeg: “Zou je het weer doen?” Ja, ik zou het weer doen. Ik ben tevreden met het resultaat. Het is netjes gedaan. Ze hebben de tepels verwijderd en het gat van de tepel gebruikt om het borstweefsel eruit te halen en het vetweefsel terug te stoppen.
Ramona, onze oudste zus, kreeg in november 2013 te horen dat ook zij borstkanker had. Dus uit een gezin met zeven vrouwen hebben er vier borstkanker: drie zussen en moeder. Toen ik vertelde dat ik een reconstructie van mijn borst zou laten doen, besloten Gina en zus Joyce dat zij een preventieve amputatie wilden.’
Gina: ‘Ik ging naar het ziekenhuis en legde uit dat ik mijn borsten wilde laten amputeren. Ik heb een gen-onderzoek laten verrichten. Daaruit bleek ik 90% kans op borstkanker heb. Na amputatie zou dat nog maar 1% zijn. Ik heb de ingreep niet echt voorbereid. Ik wilde niks weten, ze hoefden me niks te vertellen, ze moesten gewoon doen wat ze moesten doen. Ik wilde me er niet in verdiepen, want anders zou ik meteen gaan twijfelen en erop terug willen komen. Ik wilde gewoon niet ziek worden. De psychiater wilde weten of ik het allemaal wel goed begreep. Ik zei dat het heel simpel was: ik ga echt voor die 1%.
Ik had genoeg buikvet, dus de reconstructie werd met buikweefsel uitgevoerd. De amputatie en reconstructie van mijn borsten zijn in één operatie gedaan. Het duurde 19 uur, want er waren complicaties met een bloedvat.
Helaas trad er een afstotingsreactie op en moesten opnieuw reconstructies worden uitgevoerd. Uiteindelijk is het goed gekomen, maar die ervaring was vreselijk. De plastisch chirurg heeft inmiddels tepels gemaakt en de tepels zijn getatoeëerd. Het is nog niet helemaal klaar, maar ik ben tevreden met hoe mijn borsten er nu uitzien. Ik ben al naar de sauna geweest. Ik schaam me er niet voor, ze zien er precies hetzelfde uit als voorheen, alleen zijn de tepels nu bruin in plaats van bijna zwart. Ik ben opgelucht dat ik de ingreep heb laten doen. Ik vond die jaarlijkse controles vreselijk, een nachtmerrie.’
Barbara 49 en Gina 47
Lees meer over het thema ‘Leven zonder borst(en)’
