Ik begon me steeds ongemakkelijker te voelen
De eerste keer dat ik ging zwemmen na de amputatie van mijn borst had ik nog geen speciaal badpak voor mijn prothese. Het hotel waar we logeerden had een zwembad en mijn dochter had al verschillende keren gezegd: “Mam, kom er nou toch in”. Eindelijk durfde ik de grote stap te maken. In onze kamer trok ik mijn oude badpak aan, propte mijn prothese erin en liep wat onzeker richting zwembad. Eenmaal tot aan mijn schouders in het water voelde ik me redelijk comfortabel maar dat was slechts van korte duur. Een Belgische man van middelbare leeftijd kwam een praatje met me maken en ging recht tegenover me staan. Toen hij zich even omdraaide om zijn zoon aan de rand van het zwembad iets toe te roepen, controleerde ik of mijn borst nog op zijn plek zat. Die beweging leidde ertoe dat mijn prothese onverwacht omhoog floepte. Ik kon ‘m nog net op tijd beetpakken en hield ‘m in mijn hand achter mijn rug terwijl ik iets door mijn knieën zakte. De man, die zich weer omkeerde en zijn verhaal voortzette, bleek geenszins van plan een eind aan ons samenzijn te maken. Ik begon me steeds ongemakkelijker te voelen. Ik kon natuurlijk niet zomaar het water uit gaan – met een volle en een platte borst en een fake geval in mijn hand. Ik heb hem uiteindelijk verteld wat er aan de hand was. Hij zei: “Je had je op dit moment geen betere gesprekspartner kunnen wensen. Ik ben arts en werk bijna dagelijkse met vrouwen met borstkanker”. We zaten nog twee dagen in hetzelfde hotel en hebben er smakelijk om kunnen lachen. Ik was in ieder geval over mijn schroom heen maar heb eenmaal terug in Nederland wel snel een prothesebadpak aangeschaft.’
Marijk, 58
Lees meer over het thema ‘Leven zonder borst(en)’
