Internist-oncoloog Eric Geijteman: podcast

Eén misverstand wil internist-oncoloog Eric Geijteman meteen uit de wereld helpen: als genezing niet meer mogelijk is, betekent dat niet dat er geen behandeling meer mogelijk is. In de podcast vertelt Geijteman hoe zo’n palliatieve behandeling eruitziet en waarom hij nooit het woord ‘uitbehandeld’ gebruikt.
Hoelang heb ik nog? Waarom ik? Hoe moet het met mijn naasten? Geijteman vertelt wat er afkomt op patiënten die te horen krijgen dat ze niet meer beter worden. En hoe het palliatieve team op lichamelijk, psychisch, sociaal en existentieel vlak kan ondersteunen in de laatste fase in het leven.
In Opname
In Opname is de podcast van Erasmus MC, met enthousiaste medewerkers in de hoofdrol. Alle afleveringen zijn te beluisteren via Spotify, Apple Podcast en alle andere podcastapps.
Lees onze laatste berichten
Ik had altijd een dikke bos krullend haar - net Diana Rossi, je weet wel, met dat haar zo in een bossie - hoewel het door de overgang al wat dunner aan het worden was. Ik kreeg altijd complimenten over mijn haar.
Om me te oriënteren ben ik naar drie haarwerkspecialisten geweest. Ik heb gemerkt dat de verschillen groot zijn. Niet alleen in aanpak maar ook in de materialen die gebruikt worden. Mijn keuze was daarna een heel bewuste.
Hij legde uit dat mijn pruik tot windkracht 9 zeker bleef zitten, helemaal als ik het bijgeleverde dubbelzijdige plakband zou gebruiken. Twee dagen later gingen we met de kinderen naar een speeleiland…
Eindelijk, na momenten die voor mij een eeuwigheid duurden, vroeg hij heel verbaasd: “Amma? Ben jij Spiderman?Ik slaakte een zucht van geluk. “Ja, amma is spiderman!”
Ik vind het een echte aanrader omdat je door make-upgebruik er echt beter uit kunt zien. Een medecursist vertelde dat ze haar haar na de eerste chemo had laten afscheren. Ik heb dit ook gedaan.
Het leek me verschrikkelijk om kaal te worden. Niet omdat ik nou van dat prachtige haar heb, maar meer omdat ik het al heftig genoeg vond om te dealen met mijn lijf met een borst minder.
Mijn wenkbrauwen heb ik daarna getekend. Doordat ik brildragend ben, viel dat minder op. Het verlies van gezichtshaar, schaamhaar, okselhaar en beenhaar heb ik als prettig ervaren.
Na de vierde chemo vielen mijn wimpers en wenkbrauwen uit. Maar hier kon ik ook al snel de lol van inzien: ik kon elke keer experimenteren met het tekenen van wenkbrauwen!
Mijn oudste dochter kon onze zelfingenomenheid relativeren: “Wij zijn af en toe wel heel bang geweest” en ze vertelde dat ze elkaar regelmatig hadden opgezocht en dan samen hadden gehuild.
Ik heb een mantra ontwikkeld waar ik in geloof: ik zal mijn dochter achttien jaar zien worden. Zij denkt dat haar moeder na de eerste keer kanker weer beter is geworden. Dat laat ik zo. Ik wil haar niet belasten.