Hij legde uit dat mijn pruik tot windkracht 9 zeker bleef zitten, helemaal als ik het bijgeleverde dubbelzijdige plakband zou gebruiken. Twee dagen later gingen we met de kinderen naar een speeleiland…

Eindelijk, na momenten die voor mij een eeuwigheid duurden, vroeg hij heel verbaasd: “Amma? Ben jij Spiderman?Ik slaakte een zucht van geluk. “Ja, amma is spiderman!”

Ik vind het een echte aanrader omdat je door make-upgebruik er echt beter uit kunt zien. Een medecursist vertelde dat ze haar haar na de eerste chemo had laten afscheren. Ik heb dit ook gedaan.

Het leek me verschrikkelijk om kaal te worden. Niet omdat ik nou van dat prachtige haar heb, maar meer omdat ik het al heftig genoeg vond om te dealen met mijn lijf met een borst minder.

Mijn wenkbrauwen heb ik daarna getekend. Doordat ik brildragend ben, viel dat minder op. Het verlies van gezichtshaar, schaamhaar, okselhaar en beenhaar heb ik als prettig ervaren.

Na de vierde chemo vielen mijn wimpers en wenkbrauwen uit. Maar hier kon ik ook al snel de lol van inzien: ik kon elke keer experimenteren met het tekenen van wenkbrauwen!

Mijn oudste dochter kon onze zelfingenomenheid relativeren: “Wij zijn af en toe wel heel bang geweest” en ze vertelde dat ze elkaar regelmatig hadden opgezocht en dan samen hadden gehuild.

Ik heb een mantra ontwikkeld waar ik in geloof: ik zal mijn dochter achttien jaar zien worden. Zij denkt dat haar moeder na de eerste keer kanker weer beter is geworden. Dat laat ik zo. Ik wil haar niet belasten.

Vooral voor de aangetaste slijmvliezen in mijn mond was het moeilijk om een verzachtend middel te vinden: een kwestie van veel schaafijs eten. Dat is verkoelend en werkt ook tegen misselijkheid.

Een paar maanden later, bleek dat mijn huid op de borstwand toch nog wat rood was, mogelijk door de bestralingen. Uit erfelijkheidsonderzoek bleek dat ik geen drager ben van het borstkankergen.

Maar op een gegeven moment heb ik mezelf de vraag gesteld waar ik nu eigenlijk echt bang voor was. Natuurlijk: mijn familie en vrienden zouden mij missen als ik er niet meer zou zijn.

De diagnose ‘uitgezaaide borstkanker’ was een enorme confrontatie met de eindigheid van mijn leven, hoogstwaarschijnlijk een vroegtijdig einde. Het is elke dag weer omgaan met deze altijd aanwezige storm.

Nee, ik wilde niets meer kopen voor de voorraad, want wat een pokkenwerk zou dat worden… alles opruimen als ik er niet meer ben. Gelukkig was dit gevoel maar van korte duur.

Maar ik was niet bang. Ik had het warm, terwijl het op die operatiekamer juist koud is. Iedereen glimlachte naar me, met grote blauwe ogen. Ik ben geopereerd door engelen.

Mijn kinderen zijn volwassen. We hebben een supergezellig leven gehad, met veel liefde voor elkaar. En jeetje, ik word al bijna zestig! En die verjaardag gaan we groots vieren met vijftig lieve mensen.

Maar ik heb zelf nooit woede gevoeld, alleen verdriet, puur verdriet. Het stroomt, maar dat laat ik toe. Ik heb geleerd om mijn emoties te tonen. Voor mij werkt dat het beste. Het stroomt, maar dat laat ik toe.

Als je hoort dat je niet meer beter wordt… dat is echt vreselijk. Ik dacht: nu komt de dood. Maar ik had geen idee wat dat was. Ik ben televisieprogramma’s gaan kijken: Over Mijn Lijk.

Eigenlijk ben ik niet iemand voor een bucketlist. Ik heb wensen, maar stel ze regelmatig bij en laat de dingen gebeuren zoals ze komen. Toch was er één lijstje dat wel in me opkwam.

Joke Boon deelt een recept met ons: Vegan kokos panna cotta. ‘Hij is romig, zacht, licht en erg smakelijk. Ook als de eetlust je door een pijnlijke mond of keel, pijn of misselijkheid is vergaan.’

Eten & leven met kanker. Dit boek gaat in op míjn ervaringen met darmkanker en zal daarom op sommige punten verschillen als je getroffen bent door een andere vorm van kanker.