En jeetje, ik word al bijna zestig!
“Mijn uitvaart is al geregeld. Dat geeft zo’n rust!”
Ik heb Mariola in het behandelcentrum ontmoet. Ze gaf aan dat ze geen zin had in een gesprek, ze wilde haar boek lezen. Ik zei: “Prima, dan lees ik mijn Libelle”. Maar na twintig minuten raakten we toch aan de praat. Het klikte. De keren daarna zochten we elkaar steeds op. We praatten over haar drie jongens. We hebben ook zoveel gelachen. En we zijn naar de Verwendag geweest, daar hebben we zo van genoten. Ik had zo’n verdriet toen ik hoorde dat ze twee dagen voor haar overlijden toch moeilijk afscheid kon nemen. Haar leven was nog niet af, haar missie nog niet voltooid.
Bij mij ligt dat toch anders. Mijn kinderen zijn volwassen. We hebben een supergezellig leven gehad, met veel liefde voor elkaar. En jeetje, ik word al bijna zestig! En die verjaardag gaan we groots vieren in een zaaltje met vijftig lieve mensen. Er komt een dj met muziek uit de jaren zestig, zeventig en tachtig. Ik heb er nu al zin in.
Mijn uitvaart is al geregeld. Dat geeft zo’n rust! Mijn schoonzoon, vriendin en dochter spelen gitaar en een aantal mensen zingt. Zij zullen een concertje geven. Ze zijn nu al aan het oefenen. Eind juni doen we een generale repetitie met mij erbij, dan kan ik ervan mee genieten. Ze maken filmopnamen en foto’s. Die kunnen na mijn dood gebruikt worden om tijdens de ceremonie op een scherm te laten zien. Ook zal ik dan bedanken voor dit prachtige gebaar: wat hebben ze veel voor me over! Hoe lief en origineel! En ook zij hebben dan mooie herinneringen, waar ze met plezier nog eens aan terug kunnen denken.
Mijn man, zoon, dochter en liefste vriendinnen mogen een lied uitzoeken en een kort toespraakje houden. Ze hebben zulke prachtige liedjes uitgekozen! Mijn zoon koos “If we hold on together” van Diana Ross, uit de film “The land before time”. Die film hebben we als gezin meerdere keren gekeken. Mijn dochter had al voorspeld dat hij dit lied zou kiezen. Wat kennen ze elkaar toch goed!
Ik geloof in het hiernamaals, ook al heb ik geen geloofsovertuiging. Ik zal mijn moeder weer ontmoeten en mijn lieve Mariola. We zullen elkaar knuffelen en met elkaar praten. We zullen met elkaar bidden, dat de mensen die achtergebleven zijn gelukkig zullen worden, veel liefde zullen krijgen en gezond zullen blijven.
Mijn kinderen en ik praten vaak over het moment dat ik er niet meer zal zijn. Ik troost ze als ze even moeten huilen. Ja, ze leren er steeds beter mee omgaan. Ook zij leren te accepteren, omdat ik ze vertel hoe ik ermee omga. Vooral mijn stoere sterke zoon van bijna twee meter met zo’n klein hartje heeft er veel moeite mee. Ik zeg hem dat het goed komt, dat er veel mensen voor hem zullen zijn als hij troost nodig heeft.
En misschien ga ik niet zo snel dood en word ik nog wel tien jaar ouder. Dan kan ik langer van mijn kleindochter Ivana genieten. Misschien komen er nog wel meer kleinkinderen. We zien wel. Ik ben in ieder geval niet bang om te sterven.
Voor mijn kinderen heb ik al een ik-hou-van-jou-doos gemaakt. Ook voor mijn kleindochter ga ik een herinneringsdoos maken. Een doos met lieve briefjes: dat ik zo blij was toen ze geboren werd, dat ze zo’n lief en mooi meisje was, dat ik haar knuffelde en dat ze zo lekker rook, dat ik op haar paste als mama ging werken. En ik stop er gedichtjes, tekeningetjes en een aantal foto’s in. Misschien ook een knuffel die een speciale betekenis voor haar had.
Roos, 60
Lees meer over het thema: uitgezaaide borstkanker
Het bleken uitzaaiingen te zijn. Daarvoor word ik nu behandeld. Ik hoop dat ik daardoor nog een poosje verder kan, want ik wil toch nog een poosje blijven bij mijn man, kinderen en acht kleinkinderen.