Borstkanker en 32 weken zwanger
‘Je bent zo sterk, ik vind het zo knap van je. Dat is wat ik vaak hoor. Ik vind het niet knap, ik doe gewoon wat er in m’n macht ligt, ik doe wat ik kan doen.
In november 2014 is er bij mij borstkanker geconstateerd. Ik was op dat moment 32 jaar en 32 weken zwanger van een tweeling. Mijn leven stond even volledig op zijn kop bij het horen van die diagnose. Kanker? Nee, dit kan toch niet? Ik ben zwanger! Later bleek het ook nog uitgezaaide borstkanker te zijn. De uitzaaiingen zitten in m’n bekken, wervels, ribben en borstbeen.
De tweeling is onverwachts geboren tijdens mijn borstamputatie. Dit gebeurde met een spoedkeizersnede omdat het met een van de meisjes niet goed ging tijdens mijn operatie. De meisjes waren net als mama ook onder narcose. Ze hadden dus de eerste uren beademing nodig. Nadat ze goed wakker waren deden ze het alleen maar goed. Het zijn lieve sterke kanjers en ze geven zo ongelooflijk veel liefde. Het wakker worden na de operatie was voor mij een heel heftig moment. Wakker worden en dan gefeliciteerd worden, dat is wat er gebeurde. Wat, gefeliciteerd met je borstamputatie? Al snel hoorde ik twee mensjes met elkaar ‘praten’: ze heten madelief en jasmijn.
Geconfronteerd worden met nieuw leven en dood op een en hetzelfde moment liet mij heel basaal nadenken over het leven. Wat is het doel van dit leven? Er kwam voor mij een mogelijkheid om uit het leven te stappen. Wil ik verder leven? En de belangrijkste vraag, waarom wil ik verder leven? Ik geloof dat we op deze wereld zijn om lessen te leren, om onze ziel naar een hogere dimensie te brengen en de liefde van al wat is te gaan ervaren.
Ik geloof erin dat de borstkanker mij iets te vertellen heeft. Het zegt me: “ je mag nu in je eigen kracht gaan staan. Wees niet meer bang om jezelf te laten zien. Je mag zijn wie je bent en je bent mooi zoals je bent.” Hier liggen naar mijn idee ook de antwoorden voor het onder controle krijgen van de kanker.
Ik ga voor leven. Dit wil ik aan alle kanten beetpakken. Door de reguliere geneeskunde te combineren met de alternatieve geneeswijzen hoop ik dat te kunnen bereiken. Wat ik doe om de kanker rustig te houden is een hele waslijst. Ik heb zes chemokuren achter de rug. Om de drie weken krijg ik immuuntherapie en botversterkers toegediend. Ook ben ik gestart met anti-hormonale therapie. Ik heb m’n voedingspatroon aangepast. Ik gebruik tal van voedingssupplementen en cannabisolie . Ook zorg ik voor voldoende rust en beweging. De psycholoog is voor mij belangrijk. Zij laat mij zien waar ik nu sta en waar ik nog aan moet werken. Hoop en vertrouwen zijn woorden van grote betekenis voor mij. Deze geven kracht om door te gaan en om met plezier verder te leven. Ik krijg om de week een reflexzonebehandeling en wordt geregeld gemasseerd. Ook energetisch krijg ik geregeld een behandeling. Meditatie en visualisatie zijn belangrijk voor mij. Door een toekomstbeeld te visualiseren van mezelf als oude vrouw, gelukkig met mijn man, als oma van lieve kleinkinderen, maken mij gelukkig.
Ik bepaal wat er met mijn lichaam gaat gebeuren en ik wil ook medisch gezien niet aan de zijlijn staan van m’n eigen behandelproces. Ik wil meedenken en meedoen. Hierdoor zal ik niet de leukste patiënt zijn voor dokters en therapeuten. Maar dat maakt niet uit. Het is mijn leven en mijn lichaam.
Ik heb een prognose gekregen van minimaal twee tot maximaal tien jaar. Hier leg ik me niet bij neer. We gaan ervoor, en ik weet zeker dat ik het kan. Dit is mijn weg en ik volg mijn pad. Ik vertrouw erop dat mijn leven ook na die tien jaar nog niet ophoudt. En daar geloof ik in.’
Conny, 33