China op mijn to-do lijstje

‘Het is een jaar van keihard strijden geweest. Ik mocht, kon en zou niet opgeven. Mentaal probeerde ik ijzersterk te blijven, al was de staat van mijn lichaam volstrekt het tegenovergestelde. Mijn gezin, familie en vrienden zijn mijn motivatie geweest. Mijn man, die zes maanden verlof had genomen van zijn werk en letterlijk dag en nacht naast me stond om me te ondersteunen. Mijn zus, die haar gezin achterliet om voor mij te zorgen. Mijn kinderen, die mij vragend aankeken als ik ze niet kon oppakken. Maar de allergrootste motivatie ben ik zelf geweest: dit was niet het leven wat ik mij had voorgesteld. Ik was van plan om mijn kinderen zelf op te voeden. Ik had nog steeds mijn reis naar China op mijn to do-lijstje staan. Het was verschrikkelijk om afhankelijk te zijn van iedereen. Ik vond het erg moeilijk om te zien dat mijn lichaam veranderde.

De belangrijkste tip is, hoe cliché het ook kan klinken, om niet op te geven. Ga na wat voor jou het leven de moeite waard maakt en herinner jezelf daar regelmatig aan door er ook even bewust bij stil te staan. Ik heb genoeg diepe dalen meegemaakt en dacht dat ik nooit meer zou kunnen lopen, zitten, proeven of genieten van het leven. Dat doe ik nu en dat doe ik vooral omdat ik het toen niet heb opgegeven. Blijf hoop houden dat je beter zal worden. Vechten-strijden-hopen-geloven-doorgaan!’

Azmi, 34

‘Er is niet één manier om met je ziekte om te gaan. Het is vooral belangrijk dat je het op je eigen manier doet. Bij mij hielp het om positief te blijven. Zorg ervoor dat je los van alle aandacht op bepaalde momenten ook alleen door rotdagen heengaat. Na zo'n heftige periode is het herstel net zo belangrijk. Het helpt om weer jezelf te worden, om weer op te kunnen bouwen.’

Anne-Marie, 39