Ze beoordelen je niet meer op je persoonlijkheid maar op je ziekte
‘Ik ben in Marokko geboren en getogen. Ik ben met een Marokkaans-Nederlandse man getrouwd en kwam in 2001 naar Nederland. Ik heb een 12-jarige dochter en een tweeling van 7. In 2009 werd de diagnose “borstkanker” gesteld. Ik was 26 jaar en ik weet nog dat de dokter in het ziekenhuis zei dat dit niet vaak voorkwam, dat ik een van de weinige jonge vrouwen met borstkanker was. Ik onderging een borstamputatie en mijn lymfeklieren werden verwijderd. Verder onderging ik 25 bestralingen. Ik ben daarna druk bezig geweest met het behalen van mijn diploma Nederlands en heb ondertussen ook nog mijn rijbewijs gehaald. Ik heb vijf jaar echt gevochten maar de ziekte kwam helaas terug. In december 2014 werden er onder mijn gereconstrueerde borst uitzaaiingen ontdekt waarvoor ik nu word behandeld.
Na mijn eerste diagnose kreeg ik steun van de familie van mijn man. Ik ben na mijn huwelijk vanuit Marokko naar Nederland gekomen. Mijn man woonde hier al. Ik liet mijn volledige familie achter in Marokko. Bij mijn tweede diagnose in 2014 – uitgezaaide borstkanker – heb ik hier niemand iets verteld. Ik wist wat me te wachten stond. Je krijgt ontzettend veel bezoek, je bent moe, je hebt geen zin en mensen blijven maar komen zonder afspraken. Ze denken dat ik zielig ben en dat wilde ik niet meer, zeker niet dat ze me zielig vinden. Dat is zo beklemmend. Ze letten ook steeds op je. Als je gaat dansen tijdens een feestje denken ze: “O, ze is ziek maar ze danst wel. Of ze draagt wel chique kleding ondanks haar operatie”. Ze beoordelen je niet meer op je persoonlijkheid maar op je ziekte. Daarom wil ik deze ervaring niet meer delen. Alleen nog met mijn man en mijn ouders, broers en zussen. Ze zijn in een ander land en ik ben hier. Dat doet pijn. Soms huil ik want je hebt in feite niemand hier. Mijn man is wel heel lief en doet veel, ook wat betreft de verzorging van de kinderen. Ik praat ook veel met hem over hoe ik me voel maar geen echte familie te hebben hier is héél moeilijk. Alleen jij en je man met je kinderen en geen andere vrouwen. Je kijkt dan op internet en je ziet verhalen van andere vrouwen maar je voelt je toch heel erg eenzaam met je ziekte.’
Iman, 32
Lees meer over het thema: cultuur
