Het komt zoals het komt!
“Ik heb mijn droom een naam gegeven: klavertje geluk.”
‘Ik het creatieve gen van mijn ouders geërfd. Vooral letters hebben mij altijd gefascineerd. Als kind experimenteerde ik met mijn eigen handschrift: hoe kon ik, net als mijn rechtshandige klasgenootjes, schrijven zonder dat mijn linkerhand steeds over de natte inkt ging? Later volgde ik diverse cursussen: zeefdrukken, naaien, bloemschikken, fotografie en kalligrafie.
Toen kwam er een kink in de kabel: chronisch vermoeidheidssyndroom. Eind 2005 werd onze wereld helemaal door elkaar geschud: ik kreeg te horen dat ik borstkanker heb. Cursussen en workshops werden verleden tijd. Ik ben hierdoor niet verbitterd geraakt, ik word er eerder af en toe verdrietig om.
De behandeling bestond uit zes chemo’s, daarna borstamputatie en vervolgens vijfentwintig bestralingen. In mei 2007 werden mijn eierstokken verwijderd toen bleek dat ik drager ben van het BRCA1-gen.
Ik heb altijd gedroomd van een eigen letterwinkeltje. Jammer genoeg zal het er nooit van komen, maar daar heb ik tijdens mijn ziekte iets op gevonden. Ik heb mijn droom een naam gegeven: klavertje geluk. Het schrijven op papier heeft plaatsgemaakt voor schrijven op onder andere porselein. Het hield me op de been.
In de zomer 2012 hebben we opnieuw verwoestend nieuws gekregen: ik had uitzaaiingen. Van genezen was geen sprake meer. Ongeloof, woede en vooral angst. Toen wou ik niets meer, die kalligrafie op dat stomme porselein, het kon me allemaal gestolen worden. Nee, ik wilde niets meer kopen voor de voorraad, want wat een pokkenwerk zou dat worden… alles opruimen als ik er niet meer ben. Gelukkig was dit gevoel maar van korte duur en heb ik dankzij mijn man een nieuwe leuze in het leven geroepen: “Het komt zoals het komt!” Bij al deze beproevingen zijn mijn kalligrafische bezigheden een troost en afleiding geweest. En nog steeds. Steeds maar weer positief blijven, ook wanneer mijn ledematen het uitschreeuwen van de pijn. “We zullen doorgaan”, hoor je Ramses Shaffy? Bijna niets houdt me tegen. Ondanks dat er de voorbije negen jaar heel veel negativiteit ons pad heeft gekruist en het telkens weer vechten werd tegen de demonen, is het me toch aardig gelukt om het engeltje op mijn schouder telkens weer te laten winnen.
Intussen ben ik, na verschillende mislukte behandelingen, terecht gekomen in het Academisch ziekenhuis om deel te nemen aan een klinische studie waarvan ik de chemo’s inmiddels achter de rug heb. Het is nu afwachten wat de toekomst brengen zal. Maar door de kalligrafie-opdrachtjes en de verhalen die de mensen brengen, voel ik me toch nog nodig. Dat stemt me blij en gelukkig.’
Erika, 40
Lees meer over het thema: uitgezaaide borstkanker
Het bleken uitzaaiingen te zijn. Daarvoor word ik nu behandeld. Ik hoop dat ik daardoor nog een poosje verder kan, want ik wil toch nog een poosje blijven bij mijn man, kinderen en acht kleinkinderen.