Mijn kinderen kwamen niet meer bij natuurlijk, en hebben de hele ochtend in het zwembad geroepen dat ze mijn borst nog een keer een scheet wilde laten maken. Inmiddels ben ik een jaar verder, en mijn kinderen vragen nog steeds regelmatig wanneer ik die scheetborst weer eens in doe.

Natuurlijk huilen we af en toe. Toen de kanker terugkwam had ik nog alle moed, maar dat het daarna was uitgezaaid, ja, dat was een enorme klap. Dan brandt je kaarsje niet zo zeker.

Voor de chemotherapie begon, werd mij gevraagd of ik nog een kinderwens had. Ik had echt geen idee. Ik had wel wat anders aan mijn hoofd. Ik was net geopereerd, ik moest een zwaar behandeltraject in. Om later nog een keus te hebben, heb ik eicellen laten invriezen. Maar ik heb ze niet nodig gehad. Echt een wonder!

Na deze zware periode ben ik op 20 augustus 2011 alsnog met mijn man Richard getrouwd. Hij is een hele lieve man die ik voor geen goud zou willen missen. Hij is er altijd voor mij geweest en nog steeds, ondanks dat er veel van ons is afgepakt.

Het bleken uitzaaiingen te zijn. Daarvoor word ik nu behandeld. Ik hoop dat ik daardoor nog een poosje verder kan, want ik wil toch nog een poosje blijven bij mijn man, kinderen en acht kleinkinderen.

We hebben besloten om een erfelijkheidsonderzoek te laten doen toen mijn moeder in 2012 en mijn zusje in 2013 ook borstkanker kregen. Mijn moeder en zusje zijn net als ik drager. Mijn oudere zus wil het niet laten testen. Dat respecteren wij.

Ik laat mijn vrouwelijkheid niet bepalen door mijn borsten. Ik mis ze niet. Terwijl ik een grote cupmaat had en altijd enorm blij ben geweest met mijn borsten. Maar ik zie mijn kinderen liever opgroeien dan dat ik in bikini loop.

Ik moest gaan nadenken over wat ik met mijn borsten wilde: preventief verwijderen of iedere zes maanden onderzoeken, met alle stress en spanning. Mijn borsten zijn twee “tikkende tijdbommen”, zo voelde het voor mij.

“Wees blij dat je er nog bent,” zeggen ze. Ik vind het lastig uit te leggen, maar mijn biologische klok doet het nog steeds. Ik heb dan wel kanker gekregen, maar ik weiger om die ziekte me mijn droom van een groot gezin te laten ontnemen.

Vijf dagen later zaten Wouter en ik weer in de wachtkamer van de mammapoli, nog steeds zorgeloos. We werden naar binnen geroepen en terwijl we richting de kamer liepen, passeerden we een groepje artsen. Ze stopten met praten en keken me allemaal aan met een blik vol medelijden.

Op dat moment ging er van alles door me heen. In gedachten heb ik mijzelf al diverse keren begraven. Mijn grootste zorgen gingen uit naar mijn zoontje Thijs. Hij heeft zijn moeder hard nodig. Ik zou alles doen om hem te zien opgroeien, om er voor hem te kunnen zijn. Kinderen maken sterk, maar ook ontzettend kwetsbaar.

Niet positief denken, niet negatief, gewoon zijn. Hoe vaker je dit doet, hoe beter je erin wordt. Inmiddels kan ik, zodra ik een angstgedachte krijg, erkennen dat dit een enge gedachte is, mezelf een halt toeroepen en naar mijn ademhaling luisteren, in plaats van naar mijn angsten.

Mensen vinden me sterk. Maar ik doe wat goed voelt. Wat lukt, lukt en wat niet lukt, lukt niet. Na de eerste paniek besloot ik te leven in het hier en nu. Chemo is hard werken en gek genoeg helpt dat juist.

Naarmate je opknapt, wordt het onbegrip van je omgeving groter. Je gaat er steeds beter uitzien, maar staat nog steeds op de vluchtstrook van de A1 en kan niet invoegen. Mensen gaan er weer toe over om dingen van je te eisen, omdat je in hun ogen hersteld bent.

Maar rust in mijn lijf en hoofd geeft ruimte voor leukere activiteiten en gedachten. Onder de mensen zijn doet mij goed. Samen met anderen geniet ik van een lekker drankje, een hapje, een activiteit. Doodgaan is een feit, maar nu nog niet. Ik heb gekozen voor het leven.

Wat ik doe om de kanker rustig te houden is een hele waslijst. Ik heb zes chemokuren achter de rug. Om de drie weken krijg ik immuuntherapie en botversterkers toegediend. Ook ben ik gestart met anti-hormonale therapie. Ik heb m’n voedingspatroon aangepast.

Maar de allergrootste motivatie ben ik zelf geweest: dit was niet het leven wat ik mij had voorgesteld. Ik was van plan om mijn kinderen zelf op te voeden. Ik had nog steeds mijn reis naar China op mijn to do-lijstje staan. Het was verschrikkelijk om afhankelijk te zijn van iedereen.

Ik wist dat er iets niet goed was, maar angst voor kanker weerhield mij ervan om naar de dokter te gaan. Het was een heel zware tijd. Ik voelde mij eenzaam, omdat ik het verborgen hield voor mijn omgeving. Maar op een bepaald moment kon ik er niet meer onderuit. Ik moest het mijn man vertellen en mijn kinderen.

Het voelt als steken. Mijn milt? Ik heb pannenkoeken gegeten. Misschien waren ze te vet. De dag erna is het niet over. Ik ga naar de huisarts. Ik moet naar een vervanger, de mijne is er niet. Zal ik tot morgen wachten? Ik heb straks een sollicitatie; dat is nodig want mijn contract wordt mogelijk niet verlengd. Ik ga toch.

In het begin ondervond ik veel spanningen dat de kanker terug zou komen. Als ik bijvoorbeeld rugklachten had. Als de klachten na een aantal dagen weg waren, dan wist ik dat het toch niet de kanker was. In het begin was die angst sterk aanwezig, nu niet meer zo. We leiden een normaal leven.