De botten worden kwetsbaar
‘Drie weken na de bestraling. Ik ben aan het opbouwen want alle behandelingen zitten erop en ik ben schoon. Ik heb pijn in mijn zij. Het voelt als steken. Mijn milt? Ik heb pannenkoeken gegeten. Misschien waren ze te vet. De dag erna is het niet over. Ik ga naar de huisarts. Ik moet naar een vervanger, de mijne is er niet. Zal ik tot morgen wachten? Ik heb straks een sollicitatie; dat is nodig want mijn contract wordt mogelijk niet verlengd. Ik ga toch. De huisarts stuurt me voor bloedafname en foto’s door naar het ziekenhuis. Ik ben erna net op tijd voor mijn gesprek.
Dezelfde avond belt de vervangend huisarts me op. Ik zit op het plein in de zon, met een milkshake waarvan ik vind dat ik hem heb verdiend, te wachten op mijn dochter van 4 die aan het balletten is. Er zijn twee ribben gebroken, zegt ze. Ik ben hoogst verbaasd. Dit kan pathologisch zijn, zegt ze. Ze vindt het zo rot omdat ik net begonnen ben om me weer te richten op het leven, zegt ze. Ik ben dubbel verbaasd. En denk: hoezo? Ik richtte me al de tijd al op het leven. Ze legt uit dat het veroorzaakt kan zijn door uitzaaiingen. Ik bel het ziekenhuis waar ik word behandeld en vraag in paniek wat te doen. Morgen detailfoto's. Geen paniek, het kan ook komen door de bestralingen, zegt de nurse practitioner. O? Waarom weet ik dat niet? Na een nacht, waarin ik me totaal teruggeworpen voel naar het moment van de diagnose en op een rij heb gezet wat ik allemaal nog wil regelen voor mijn gezin als het slecht nieuws is, rijd ik met mijn man naar het ziekenhuis. Daar maken ze foto's, zitten we nog een uur in spanning en dan horen we de uitslag: geen uitzaaiingen gevonden. Zes weken of langer herstel. Gebeurt vaker bij bestralingen. De botten worden kwetsbaar. Ik denk aan vrijdag, toen ik de half-hoogslaper opmaakte, toen moet het gebeurd zijn. Er kraakte toen iets. Maar ja, er kraakt wel vaker iets. Opgelucht, en nog enigszins onder de indruk van deze storm, rijden we naar huis. We gaan verder met leven. Dit is het dus. Leven met kanker. Het is begonnen.’
Diana, 37