Ik ben ziek, niet de ziekte.

‘Vanaf het moment dat ik werd geconfronteerd met borstkanker heb ik moeten wennen aan de ziekte en de slepende symptomen. Na elke terugval heb ik me een korte tijd down gevoeld. Dan sloot ik de wereld en alle goede bedoelingen even buiten. Ik heb telkens de kracht gehad en de keuze gemaakt om mijn leven te leiden als iemand met een beperking, kwetsbaar op sommige vlakken. Ik ben ziek, niet de ziekte.

 ‘Kracht heb ik geput uit mijn openheid. Ik durf het gesprek met anderen aan te gaan, te benoemen wat de ziekte met me doet. Ik durf vragen te stellen aan vrienden, collega’s, partner, hulpverleners en artsen. Wat kan ik verwachten? Hebben ze tips voor me? En door mijn openheid durven mensen in mijn omgeving vragen aan mij te stellen en staan zij met mij stil bij behandelingen en alternatieve behandelingen. Zij zijn benieuwd naar elke vooruitgang of achteruitgang. Zij hebben oog en oor voor mij gehad. Ik kon hen vragen om mij te wijzen op onredelijke reacties, of samen met mij stil te staan bij heftige of emotionele uitbarstingen. Ik heb moeten leren om niet bij elk pijntje in de stress te schieten. Pijn is ook een symptoom van alledaagse problemen.

Ik geniet en doe wat ik wel kan. Voor mij heeft het geen zin om lang stil te staan bij alle tegenslagen en onderzoeken, maar elke tegenslag was en is er een om van te leren, vragen te stellen en na te gaan hoe ik dit weer in kan passen. Het was en is niet altijd even gemakkelijk.

Maar rust in mijn lijf en hoofd geeft ruimte voor leukere activiteiten en gedachten. Onder de mensen zijn doet mij goed. Samen met anderen geniet ik van een lekker drankje, een hapje, een activiteit. Doodgaan is een feit, maar nu nog niet. Ik heb gekozen voor het leven.’

Connie, 51