Ik kan nu geen kinderen meer krijgen
‘Op 10 augustus 2010 vroeg mijn man mij ten huwelijk, bovenop de Euromast. Een dag die ik nooit zal vergeten. Ook een dag om nooit te vergeten is 6 september 2010, toen ik te horen kreeg dat ik borstkanker had. Eerst het mooie geluk en heel snel erna stortte mijn wereld even in.
Ik ben heel snel met de behandelingen begonnen, eerst chemotherapie, toen amputatie van mijn rechterborst en okselkliertoilet en daarna radiotherapie. Hieraan heb ik een lymfoedeem arm overgehouden.
In de tussentijd kreeg ik ook het nieuws te horen dat mijn neefje Bobby ernstig ziek was. Hij had een zeldzame vorm van galblaaskanker en is helaas op 23 mei 2011 op 22-jarige leeftijd overleden. En of dat nog niet genoeg was, kreeg ik twee dagen na de begrafenis van mijn neefje te horen dat mijn vader ook ziek is. Hij heeft een melanoom. Na onderzoek is gebleken dat wij drager zijn van het BRCA1-gen, en ook mijn broer, oom en andere neefje zijn drager. Mijn oma, de moeder van mijn vader, kreeg ook op jonge leeftijd borstkanker en is op 52-jarige leeftijd overleden aan leverkanker.
Na deze zware periode ben ik op 20 augustus 2011 alsnog met mijn man Richard getrouwd. Hij is een hele lieve man die ik voor geen goud zou willen missen. Hij is er altijd voor mij geweest en nog steeds, ondanks dat er veel van ons is afgepakt. Vlak voordat ik ziek werd, waren wij bezig om een kindje te krijgen, maar dat mocht niet zo zijn. Ik kan nu geen kinderen meer krijgen.
Ter ere van mijn neefje Bobby zijn we mee gaan doen aan de Roparun - in mei 2012 voor de eerste keer - met ons Team 301 Vrienden Van Bobby. Zelf zat ik toen in de catering, maar ik ben ook ingevallen als fietser en heb ongeveer 60 km gefietst. Door middel van sponsoring, collectes en het jaarlijkse Bobby Coenraad Memorial-voetbaltoernooi halen wij geld op voor de Roparun. Dat geeft ons een goed gevoel.
Het tweede jaar dat wij meededen was ik er zelf niet bij. Eind 2012 werd aan de linkerkant in mijn oksel weer wat gevonden en begon de behandeling weer van voor af aan: amputatie van de linkerborst en okselkliertoilet, daarna chemotherapie.
Na de eerste diagnose werd mijn arbeidscontract niet verlengd. En ook na de tweede diagnose verloor ik mijn baan. Ik ben nu afgekeurd. Ik steek veel tijd en energie in de Roparun. Ik maak sieraden van nespresso-cups en verkoop die voor de Roparun. Ik ben thuis ook wel bezig, maar op een moment is alles wel gedaan en komen de muren op me af.’
Saskia, 37
Lees meer over het thema ‘Erfelijkheid’
Natuurlijk huilen we af en toe. Toen de kanker terugkwam had ik nog alle moed, maar dat het daarna was uitgezaaid, ja, dat was een enorme klap. Dan brandt je kaarsje niet zo zeker.