Ik begon een podcast, Koekjes, Koffie en Kanker. Waarom deze naam? Omdat tijdens een lekker warm kopje koffie met iets lekkers erbij meestal de mooiste gesprekken ontstaan.

En dit is een ontzettend mooi moment voor me. Dat is het moment waar ik een andere rol krijg. Van kankerpatiënt naar kraamvrouw.

Dat zien de mensen om je heen ook en rustig aan ben je niet meer zo belangrijk en word je niet meer op een voetstuk gezet.

Schrijf je vragen op een briefje en neem dat mee, zodat je die vragen niet vergeet te stellen.

Tijdens mijn behandeling was ik dat een beetje uit de weggegaan, bang voor hun verhalen. Maar nu had ik veel steun aan de vrouwen die hetzelfde hadden meegemaakt als ik.

Het meeste begrip kan ik vinden bij lotgenoten. Zij weten precies hoe ik me voel, omdat ze het zelf ook hebben meegemaakt. Samen kunnen we lekker klagen over van alles zonder ons bezwaard te voelen. En dat lucht ontzettend op

Als je ’s ochtends wakker wordt is het eerste wat je denkt: “Ik heb kanker en ik weet niet hoe lang ik nog zal leven”. Je kunt nog zoveel afleiding en vertier zoeken, uiteindelijk moet je dit in je eentje dragen. Dat is een eenzame strijd.

Na elke tegenslag kende ik een korte periode van laat de wereld maar aan mij voorbijgaan. De aandacht van mijn partner, vrienden en collega’s heeft er telkens voor gezorgd dat ik alles weer kon relativeren en op een rijtje kon zetten.

Ik zou ze het liefst door elkaar schudden en roepen dat het leven zo mooi is, en het waard is om voor te vechten. En dat het dus helemaal geen nut heeft om te gaan zitten simmen (ook niet als je daar alle reden toe hebt), omdat dat het leven nóg minder leuk maakt. En dus sluit ik me er maar voor af.

Een week later bracht een leerling-oncologisch verpleegkundige het slechte nieuws met een vrolijke glimlach om haar mond; een merkwaardige contradictie tussen verbale en non-verbale communicatie. Ik interpreteerde die lach volkomen verkeerd en schoot van de ene emotie in de andere.

‘Nu ik langere tijd aan het behandelen ben en mijn dagelijks leven voor een groot deel weer hebt opgepakt, is de belangstelling van mensen minder geworden.

Ik heb aan een paar vrienden duidelijk gemaakt dat ik me genegeerd voelde, en dat ik over de kanker wilde blijven praten. Dat was geen probleem, zij hadden juist gedacht dat ik er niet meer aan zou willen denken.

Als ik de deur uitga wil ik het gevoel hebben dat ik precies weet hoe de vlag erbij hangt. Daardoor kan ik me beter voorbereiden op wat er eventueel komen gaat en wordt het allemaal meer dragelijk.

Voor mij is het belangrijk om een goede relatie met de arts te hebben. Ik heb de eerste jaren van mijn ziekte veel verschillende artsen gehad. Kundig waren ze allemaal, maar ik miste het stukje ‘mens’.

Ze heeft mijn haar mogen afknippen, waarna mijn vriend Wouter alles heeft afgeschoren. Ze zag mij met m'n kale hoofd en ook als ik me echt ziek voelde. En als ze daar dan verdrietig van werd, dan mocht dat gewoon, want verdriet hoort erbij.

Ik begon me misselijk te voelen, had geen trek in eten, terwijl er hordes familieleden langskwamen die allemaal eten meebrachten. Het lijkt net of je van eten beter wordt. Was dat maar waar!

“Ma, pa, ik ben net van het ziekenhuis en ik heb gehoord dat ik volgende week hier (met mijn hand lichtjes op mijn borst) een operatie heb omdat ze hebben gezien dat ik ziek ben daar….”

Ze letten ook steeds op je. Als je gaat dansen tijdens een feestje denken ze: “O, ze is ziek maar ze danst wel. Of ze draagt wel chique kleding ondanks haar operatie”.

Dat wil niet zeggen dat ik voorheen een slecht mens was, maar ik heb deze ziekte gekregen omdat God mij liefheeft, heel veel van mij houdt en denkt dat ik dit aankan. Mijn zonden worden mij vergeven door dit lijden.

Cultuur en religie zijn zo met elkaar verweven dat je eigenlijk heel “sterk” wordt opgevoed. De uitspraak: “Allah belast een ziel niet meer dan wat binnen haar vermogen ligt”, wordt met de paplepel ingegoten. Dit geloof is zo diep dat je het zelfs in je botten voelt.