En dat lucht ontzettend op
Nu, een half jaar na de behandeling, voel ik me eenzamer dan ooit. Mensen om me heen denken dat het beter met me gaat. Het ergste heb ik immers toch al achter de rug? Ik kan het ze ook niet kwalijk nemen. Ik dacht een half jaar geleden ook dat het nu allemaal weer bij het oude zou zijn, maar het tegendeel is waar. Ik zit meer met mezelf in de knoop dan ooit. Ik had niet verwacht dat het zo moeilijk zou zijn mijn leven weer op te pakken.
Ik schaamde me er ook ontzettend voor. Ik moet toch blij zijn dat ik een tweede kans heb gekregen? Waarom voel ik me zo? Als mensen me vroegen hoe het ging zei ik altijd “Goed”. Want dat wil iedereen horen, toch?
De mensen die het dichtst bij me staan heb ik er uiteindelijk over verteld. De meesten konden zich gelukkig wel inleven, soms was er helaas onbegrip: “Moe? Is dat niet gewoon een excuus?” Dat deed wel een beetje pijn om te horen van iemand nadat ik net mijn hart had uitgestort. Maar meer kan ik ook niet doen. Ik heb gezegd hoe ik me voel, de rest ligt bij de ander.
Hoe goedbedoelend de mensen om me heen ook zijn, ze zullen me nooit helemaal begrijpen. Het meeste begrip kan ik vinden bij lotgenoten. Zij weten precies hoe ik me voel, omdat ze het zelf ook hebben meegemaakt. Samen kunnen we lekker klagen over van alles zonder ons bezwaard te voelen. En dat lucht ontzettend op.’
Chavelli, 29
Lees meer over het thema ‘Omgeving en lotgenoten’.
