Ik interpreteerde die lach volkomen verkeerd
‘Na een missie in Bangkok kreeg ik last van mijn rechterborst. Een collega zei: “Misschien heb je een klein wondje gehad en is er daardoor een ontsteking ontstaan”. Een plausibele verklaring. In Bangkok had net een overstroming plaatsgevonden, waardoor de hygiëne niet optimaal was.
De dag voor kerst viel ik bijna van mijn fiets. Ik voelde steken in mijn borst, ik was duizelig en had een raar gevoel in mijn hoofd. In het ziekenhuis zei de arts dat ik een ontsteking had die waarschijnlijk met de kerstdagen tot uitbarsting zou komen. Ze kreeg gelijk. De dag na kerst ben ik naar de huisarts gegaan. Dat was net een slager. Hij ratelde zijn instructies maar een beetje af, zonder echt aandacht voor mij. Ook bij de daarop volgende controles hield hij een mammografie af. Daardoor ben ik nog een hele tijd door blijven lopen zonder vervolgonderzoek. Vlak voor Pasen kwamen dezelfde steken in mijn borst weer terug. Een vriendin zei: “En nou ga je naar de huisarts en eis je direct een mammografie!” Ik heb letterlijk met mijn vuist op tafel geslagen. Ik zei: “Ik ben doodmoe, ik ben gebroken! Er is iets niet goed met mij!” De huisarts antwoordde: “Waarom ben je niet eerder gekomen?” Maar nota bene op zijn advies heb ik gewacht omdat de ontsteking in mijn borst eerst tot rust moest komen. De volgende dag is een mammografie gemaakt en een punctie afgenomen.
Een week later bracht een leerling-oncologisch verpleegkundige het slechte nieuws met een vrolijke glimlach om haar mond; een merkwaardige contradictie tussen verbale en non-verbale communicatie. Ik interpreteerde die lach volkomen verkeerd en schoot van de ene emotie in de andere. Dat was verschrikkelijk.’
Marijk, 57
Lees meer over het thema ‘Omgeving en lotgenoten’.
