Lieve mam
‘Ik vond het vreselijk om te horen dat mijn moeder kanker had. Mijn moeder, die nooit wat mankeert en nog zo jong is en dan ineens is ze heel ziek. Onbegrijpelijk dat zoiets kan. In het begin waren er natuurlijk gelijk een hoop vragen: wat is de overlevingskans? Wanneer gaan ze opereren? Wordt mijn moeder kaal of niet? Ik heb mezelf moeten bedwingen om niet te gaan googlen. Als je dat doet, word je gek van alle (mis)informatie die op je afkomt.
In het begin was het moeilijk om erover te praten, om duidelijk tegen elkaar te zijn over hoe je dingen voelt en ervaart. Mijn moeder hield zich (misschien onnodig) flink tegenover haar kinderen. Daardoor pikte ik bepaalde signalen verkeerd op. Ik dacht dat ze niet naar een feestje kwam omdat ze zich een beetje grieperig voelde. Later bleek dat ze niet met een pruik op gezien wilde worden. Dat deed pijn. Toen dacht ik: ”Wees eerlijk! Ik kan niet inschatten hoe jij je voelt. Jij kunt niet inschatten hoe ik jouw emoties interpreteer en hoe ik met jouw ziekte omga”. “Het komt allemaal goed,” zei ze meestal. Terwijl ik dacht: “Wat als het nou niet goed komt? Wat als je doodgaat?” Dat heb ik nooit uitgesproken. Voor negatieve gedachten was geen ruimte, vond ik.
Kanker heb je inderdaad niet alleen, maar gaat het hele gezin aan. Ook al bestaat dat gezin uit volwassen mensen. Later ging het beter, door eerlijk en duidelijk te zijn in wat iedereen voelt en denkt. En door te accepteren dat iedereen anders met zijn emoties omgaat. Daardoor ontstond er meer begrip voor elkaar.’
Jolanda 38, dochter van Anke
‘Ik vond het erg lastig. Ze is altijd heel positief, maar daardoor laat ze ook niet goed zien of er wat aan de hand is, of ze hulp nodig heeft. Ik heb een paar keer een maaltijd voor haar bereid. Dat vond ze vast prettig, dat ze niet hoefde te koken. Maar het zou goed zijn als ze zou zeggen waar ze behoefte aan heeft, dat ze hulp accepteert.
Mam, je hoeft niet in je ellende te gaan zitten en alleen maar te uiten hoe slecht je je voelt, maar je hoeft je ook niet groter te houden!’
Martine 33, dochter van Anke
‘In eerste instantie was er paniek. Mijn gezonde fitte moeder ziek? Dat was wel het laatste wat we hadden verwacht. Maar het allermoeilijkste vond ik het om mijn kinderen (toen 8 jaar) te vertellen dat hun sterke oma ziek was. Wat vertel je wel en wat niet?
Op het moment dat de kuren beginnen, zakt alles een beetje en ben je blij dat er wat gebeurt, ook al weet je dat ze ziek is en dat ze zelfs eerst nog zieker moet worden om vervolgens weer op te knappen. Iedereen ervaart het proces anders, dat hebben wij als zussen ook zo ondervonden. Maar als je dat weet en het ook uitgesproken hebt, kan je daar rekening mee houden.
Wat ik zelf als erg prettig heb ervaren, is om er samen met mijn moeder open en eerlijk over te praten. Dat geldt zeker ook met de (klein)kinderen. Niet geheimzinnig doen, maar het op hun niveau vertellen. En een ding weet je zeker: alle emoties komen langs en dat mag en moet ook.
Suzanne 36, dochter van Anke
Lieve mam, ik wilde je ook nog laten weten dat ik ontzettend trots op je ben! Het was me een jaar wel. Nu ben je dan misschien (bijna) klaar, maar dat betekent niet dat je er mentaal al bent. Je moet weer gaan vertrouwen op je lichaam en dat kost tijd. Bedenk wel dat je al veel meer kan en verder bent dan jezelf of wie dan ook had gedacht. Dat is al het bewijs dat je lichaam sterker is dan jezelf weet. Het komt echt goed! Lieve mam, bedankt dat je altijd een lieve, goede en zorgzame moeder bent! Ik hou heel veel van je.’ Suzanne 36, dochter van Anke
Lees meer over het thema ‘Familie en vrienden’
