Hoe vertel je je kinderen dat je ziek bent?
‘Hoe vertel je je kinderen dat je ziek bent? Mijn kinderen waren 16 en 18 toen ik ziek werd. Op de dag dat ik het ze ging vertellen, bleef ik het moment maar uitstellen. Ik realiseerde me heel goed dat vanaf dat moment hun onbezorgde leventje even voorbij zou zijn.
Ik heb hen allebei kort en duidelijk uitgelegd wat er aan de hand was. Geen lange inleiding, maar direct het slechte bericht. Een emotioneel moment voor ons allemaal. Het is voor kinderen lastig te bevatten wat het precies inhoudt als je vertelt dat je kanker hebt. De associatie met doodgaan is zeker aanwezig. Op dat moment wist ik zelf ook nog niet wat de ziekte voor mij ging betekenen en wat me te wachten stond. Je doet het met de statistieken en weinige informatie die je dan hebt en probeert daarin een optimistische, duidelijke toon te vinden.
Na het slechte nieuws merkte ik dat de kinderen behoefte hadden dit te delen met hun vrienden. Ze vroegen mij of ik dat goed vond. Natuurlijk. Dit hielp hen zeker om de eerste schok te verwerken.
Wij hebben direct contact gezocht met school, zodat ook zij op de hoogte waren van de thuissituatie en de leerkrachten ons kind wat in de gaten konden houden. Dit was fijn voor ons en onze dochter. De school heeft het heel goed opgepakt en haar goed begeleid.
Het is fijn dat er vrienden en vriendinnen van je kinderen zijn die aandacht aan ze geven. Ik zie aan hen dat ze dat prettig vinden en er troost uit halen. Maar wat ikzelf heb ervaren met vrienden en familie als het gaat om (mis)communicatie en aandacht, gebeurt ook in de vriendenkring van je kind: in de meeste gevallen loopt het soepel, maar er zijn zeker ook situaties waarin het minder goed gaat. Het kwam voor dat gedurende lange periodes geen van haar vriendinnen aan mijn dochter vroeg hoe het met mij was. Ze raakte daarin best teleurgesteld. We hebben haar kunnen helpen door aan te geven dat het goed is als zijzelf laat weten dat ze het prettig vindt als haar vriendinnen ernaar vragen. Het bleek dat haar vriendinnen het gewoon moeilijk vonden om er met haar over te beginnen. Het is voor sommige tieners best een ingewikkeld onderwerp.
Mijn dochter heeft ook een keer gesproken met een vriendin van ons die huisarts is. Daar kon ze haar zorgen kwijt over de mogelijkheid dat de kanker misschien terugkomt. Er zijn zorgen die kinderen niet makkelijk met hun eigen ouders kunnen of willen delen. Het is fijn als je iemand in je omgeving hebt die die rol op zich kan nemen.
Ik merkte dat de kinderen hun leven gewoon weer oppakten. In de eerste week na elke chemo, als ik gammel op de bank lag, was mijn ziekte wel eens onderwerp van gesprek. Die gesprekken gingen vooral over wat er op dat moment gebeurde en hoe ik mij voelde. Dan vonden ze het ook fijn om voor mij te zorgen. Kopje thee zetten of een beschuitje smeren. Als ik opgewekt en positief bleef, hielp dat hen ook. Mijn dochter is een keer meegegaan naar een bestraling. Ze heeft mee kunnen kijken en de verpleegkundigen hebben haar uitleg gegeven. Dat was heel fijn.
Over de toekomst en vooruitzichten ben ik al die tijd optimistisch geweest in mijn gesprekken met hen. Een paar vrouwen in onze directe omgeving hebben een paar jaar geleden borstkanker gehad. Het gaat nu heel goed met hen. Het is fijn voor de kinderen om die voorbeelden te kennen.’
Simone, 49
Lees meer over het thema ‘Kinderen en kleinkinderen’
Het bleken uitzaaiingen te zijn. Daarvoor word ik nu behandeld. Ik hoop dat ik daardoor nog een poosje verder kan, want ik wil toch nog een poosje blijven bij mijn man, kinderen en acht kleinkinderen.