Het is een lastig onderwerp om over te praten
‘Mijn seksleven heeft door de borstkanker en de behandelingen een behoorlijke deuk opgelopen. Ik moest leren omgaan met een lichaam waar een borst aan ontbreekt en een litteken voor in de plaats is gekomen. Mijn man was bij me op het moment dat ik me voor het eerst helemaal uitkleedde. Ik walgde van mezelf. Ik kon mezelf niet zien in de spiegel. Hij zei dat hij nog steeds de vrouw zag waar hij verliefd op was geworden. Ja, er was een borst minder en een litteken meer, maar daardoor bleef ik in zijn ogen nog steeds wie ik was. Niet minder mooi en niet minder aantrekkelijk. Hij pakte mijn hand en legde die op zijn kruis. “Deze liegt nooit,” zei hij. “Ik word nog steeds opgewonden van je”.
Hij was bang dat ik mijn lichaam voor hem zou verstoppen. Ik wilde proberen dat niet te doen, toch was dat niet makkelijk. Ik moest eerst mezelf en m’n nieuwe lichaam leren accepteren. Gelukkig had ik de perfecte man aan mijn zijde die mij daar wel mee wilde helpen. Door steeds maar te blijven zeggen dat hij me mooi vindt zoals ik ben. Tegelijkertijd kwam het volgende obstakel. Door de chemokuren en de spuitjes die me kunstmatig in de overgang helpen, was het met m’n libido niet erg best gesteld. Ik moest niet denken aan seks. Intimiteit door middel van knuffelen en tegen elkaar aanliggen vond ik fijn. Maar verder werd het me al snel teveel. Ik was er ook niet mee bezig. Mijn leven stond op zijn kop. Door de chemo en hormoontherapie werden mijn slijmvliezen, ook die van mijn vagina, erg droog en pijnlijk. Als ik me toch aan geslachtsgemeenschap probeerde over te geven voelde ik veel pijn bij het inbrengen van de penis, zoveel pijn dat geslachtsgemeenschap gewoon geen optie was. Ook de glijmiddelen deden zo ongelooflijk veel zeer, dat ik het gevoel had dat m’n hele vagina in brand stond.
Het is een lastig onderwerp om over te praten. Toch vond ik het belangrijk om een goede oplossing te zoeken. Ik ben eerst op het internet over dit onderwerp gaan lezen. Toen heb ik met mijn oncoloog gesproken. Jammer genoeg reageerde deze niet of nauwelijks op mijn verhaal maar verwees me direct door naar de verpleegkundigen van het behandelcentrum. Het is niet makkelijk om een dergelijk intiem probleem te delen. En dan wordt er van je verwacht dat je dat nogmaals doet, alleen in een ruimte vol met andere mensen, terwijl de chemo je lijf in wordt gepompt. Ik vond het probleem belangrijk genoeg om het wel ter sprake te brengen. Mij werd aangeraden om contact op te nemen met een verpleegkundige gespecialiseerd in anti-hormonale therapie. Ik kreeg het advies om rustig aan te doen en het tijd te geven, om alleen seks te hebben als ik er daadwerkelijk klaar voor was.
We zijn nu zeven maanden na de borstamputatie. Mijn man en ik zoeken nog steeds naar een manier waarin we ons allebei prettig voelen in de seksualiteit. De ene keer gaat het beter dan de andere keer. We proberen over het onderwerp te praten en onze gevoelens hierover te delen. We zijn er nog lang niet. Maar stapje voor stapje komen we weer dichter naar elkaar toe.’
Conny, 33
Lees meer over het thema ‘seksualiteit’
