Ik durfde niet alleen

‘Ik was tijdens en na mijn behandelingen vreselijk bang. Ik durfde niet meer alleen of samen met mijn zoontje naar buiten, of in mijn eentje boodschappen doen. Mijn man ging altijd mee. Op een ochtend, mijn man was naar kantoor, wilde ik gaan douchen. Verlamd van angst stond ik met de badkamerdeur in mijn hand in de deuropening. Ik durfde niet alleen. Ik belde mijn schoonmoeder, die gelijk kwam. Met haar in de woonkamer, durfde ik onder de douche te stappen.

De angst is geleidelijk aan minder geworden. Des te sterker ik me lichamelijk ging voelen door te sporten, hoe minder bang ik werd.’

Mira, 32

‘De twijfel, m'n nieuwe grote vriend in het leven. We gaan dag en nacht, hand in hand, samen door het leven. Als ik ‘s ochtends een beetje dromerig m'n kopje thee aan het nippen ben, komt hij weer langs en maakt mij weer alert. Het is m'n boezemvriend in de wachtkamers van het ziekenhuis. Zelfs tijdens m'n meest persoonlijke momenten staat hij toch nog stiekem naar mij te kijken. Soms, eigenlijk heel vaak, wil ik hem niet onder ogen komen. Hij is ongevraagd mijn beste vriend geworden.

Ik betrap mij erop dat ik elke keer tegen hem praat en hem vaak ook de boost geef om zich groter en sterker te maken. Het is niet leuk om hem groot en sterk te zien worden. Het bezorgt mij zelfs slapeloze nachten.

Lieve twijfel, ga toch rusten, ga toch slapen, word heel klein en verdwijn.’

Azmi, 34

‘Wachten op de uitslag van een scan buiten op het bankje voor een dichte deur. Een deur die straks open gaat, waar de oncoloog door naar buiten komt. Alles interpreteer ik, de manier waarop ze door de deuropening naar me toe loopt, de wijze waarop ze haar hand naar me uitsteekt, de manier waarop ze naar me kijkt. Zag ik haar mondhoeken lichtjes omhoog krullen?’

Marijk, 58