Het tempo lag veel te hoog
‘Toen ik te horen kreeg dat ik een levensgevaarlijke tumor in mijn lichaam had die direct behandeld moest worden, voelde ik de grond letterlijk onder mijn voeten wegzakken. Wonderwel duurde dat maar even. Ik herpakte me veel sneller dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Ik stroopte de mouwen op, plantte beide benen stevig op de grond en hield mijn vizier scherp. Kom maar op, ik kan je hebben en lust je rauw!
Twintig maanden later was het pittige, voor mij acceptabele behandeltraject van een borstsparende operatie, 33 bestralingen, zes maanden chemokuren en een jaar herceptin achter de rug en was ik kankervrij.
De genezing kan nu echt beginnen, zo dacht ik. Helaas bleek ik mezelf nog een keer te moeten herpakken. Dit keer om de draad van het normale leven op te pakken, geen patiënt meer hoeven zijn, maar van nut voor mijn omgeving, zowel zakelijk als privé. Ik was immers een volwaardig lid van de samenleving en dat wilde ik terug.
En zo begon ik, vol goede moed. En dat lukte, even, totdat ik tot de conclusie kwam dat het tempo veel te hoog lag. De wereld draaide gewoon door, maar het leek alsof ik me door stroop moest voortbewegen en alles kostte zoveel moeite. Zowel fysiek als mentaal kon ik niet mee. En dat was moeilijk te accepteren en vooral zwaar, mogelijk zwaarder dan het hele behandeltraject. Voor mijn gevoel had ik bijna twee jaar lang dé strijd van mijn leven geleverd, en moest ik nog een keer aan de bak.
Maar de koek was op, de batterij leeg en het roer moest radicaal om. Ik moest echt rust nemen en had hulp nodig bij het vinden van een antwoord op de vraag: hoe nu verder? Ik moest rouwen en wist niet goed hoe. Ik had nooit kunnen denken dat de nuchtere en pragmatische ik, professionele hulp zou moeten inroepen, maar ik kon er eenvoudigweg niet om heen.
Op advies van het ziekenhuis kwam ik terecht bij de Vruchtenburg, een aangename omgeving van rust, begrip en ervaring hoe met herstel na kanker om te gaan. Na intense en intensieve gesprekken, in combinatie met de rust, zag ik langzaamaan licht aan het einde van de tunnel. Stapje voor stapje en stukje bij beetje werd het beter en lichter. En voor ik me er goed en wel bewust van was, was ik weer in staat te voelen en te functioneren. Het is dus goed gekomen, maar het kostte veel rust, berusting, bespiegeling en tijd. Vooral veel tijd.
Wat bleef was de angst dat de kanker zou terugkomen. Mijn onbevangenheid was immers met het slechte nieuws linea recta uit het raam gevlogen. Daar waar ik vroeger signalen van mijn lichaam negeerde, schoot ik de eerste jaren bij het minste of geringste pijntje of ongemak in de stress. Voor mijn omgeving was het soms lastig hiervoor begrip op te brengen: de behandeling was toch afgerond en ik zag er toch weer normaal uit? Ik wilde het ook liever niet vertellen. Ik had mijn naasten immers al genoeg belast. Ik voelde me een zeur, een hypochonder. Toch prijs ik me enorm gelukkig dat ik bij familie, vrienden en hulpverleners een luisterend oor kon vinden. Ze reageerden altijd begripvol en adequaat op mijn angsten en pijntjes, zorgden voor een geruststellend gesprek of daadwerkelijke controles. In mijn geval bleek het telkens loos alarm. Geen kanker, wel legio grotere en kleinere ongemakken die het gevolg zijn van medicatie en, in mijn geval, de verplichte menopauze.
Ik ben nu vijf jaar schoon, heb een fijn leven en voel me ongeveer 90% van wie ik voorheen was. En meer ambieer ik niet. De resterende 10% vul ik graag aan met nieuwe ervaringen. En daar voel ik me prima bij.’
Marieke, 48
Tips van Marieke:
• Luister goed naar je eigen lichaam, het onderbuikgevoel. Wuif het niet weg, laat je niet door anderen van de wijs brengen en onderneem actie. Ook al blijkt het achteraf niets te zijn, je hebt het zekere voor het onzekere genomen en jouw lichaam serieus genomen. Dat ondersteunt je straks bij het hervinden van vertrouwen in je eigen lijf.
• Het is oké om te erkennen dat je vastgelopen ben en er is best moed voor nodig om hulp te vragen als je door de bomen het bos niet meer ziet. Je hebt zoveel van jezelf geëist dat het nu hoog tijd is om jouw geest de aandacht te geven die het verdient.