Tranen, tranen, tranen

‘Het duurde even voordat de diagnose “borstkanker” bij me doordrong. Toen de chirurg na een week de uitslag van de punctie gaf, voelde ik niks. Het leek net over iemand anders te gaan. Ik bleef heel zakelijk en stelde praktische vragen. Ik vond het niet raar dat anderen huilden als ik ze het nieuws vertelde, borstkanker is toch immers heel erg? Ik troostte ze en een beetje beschaamd zeiden ze dan: “Wij moeten jou toch juist troosten?” Maar ik voelde nog steeds niks. Shock? Ontkenning?

‘De avond voor de schildwachtklierprocedure, twee weken na het slechtnieuwsgesprek kwam het pas aan. Plotseling. Tranen, tranen, tranen, ik kon ze niet stoppen! Maar wat was ik blij dat ik eindelijk voelde: verdriet, angst, onzekerheid, boosheid, frustratie, machteloosheid, alles passeerde de revue. Ik liet het allemaal maar komen. En zo plotseling als het was gekomen, hield het ook weer op. Ik voelde me ontzettend opgelucht en was blij dat het eruit was gekomen voordat ik aan de behandelingen begon.’

Chavelli, 29

‘Ik huil en ik weet niet waarom. Wat de reden is kan ik niet achterhalen. Ik begrijp niet wat het is. Is het verdriet? Is het angst? Is het dankbaarheid? Is het blijdschap?
Ik voel alleen dat het er is. Tranen. Brandend achter mijn ogen. Losgebarsten als het donker genoeg is, als het veilig genoeg is om ze te laten gaan.’

Azmi, 34