Grip
Grip… grip… geen grip. Dat is gek. Het Erasmus MC heeft een mooi boek uitgegeven voor borstkankerpatiënten. Vol informatie en verhalen, ter info en ondersteuning. Ik zoek het hoofdstuk ‘Grip’, maar kan het niet vinden. Er is wel ‘Haarverlies’, ‘Chemobrein’, ‘Uiterlijke verzorging’, ‘Seksualiteit’, ‘Werk’ en ‘Kinderen’.
Zou niemand daar dan last van hebben? Dat je de grip kwijt raakt, in het ziekenhuis? Ik ben natuurlijk die control freak die dat niet kan, alles zen over je heen laten komen. Adem in, adem uit. Meebuigen. Nog verder buigen. Ietsje verder nog. Ik kon vroeger de spagaat ook al niet.
Ik ben zo iemand die nog op een Michelinkaart navigeert. Overzicht blijven houden, the bigger picture. Altijd weten waar je bent, regie houden. Tegen hobbels in de weg kun je je schrap zetten. Als het oncomfortabel wordt bijt je maar even wat harder op je tanden. Als je een tik krijgt moet je gewoon weer je evenwicht terugvinden. Touwtjes in handen, draad oppakken.
Hard schakelen. In de kleinkunst is dat een techniek om iets grappig te maken. In een halve seconde van heel blij naar heel boos gaan, of van blinde paniek naar ijzige kalmte. Het is niet makkelijk, je moet je goed concentreren om snel te kunnen switchen naar een andere emotie, in het moment blijven. Het is ook heel vermoeiend als je het lang achter elkaar doet.
Artsen bedoelen het goed, maar delen soms best harde tikken uit. Kiezen een loeischerpe haarspeldbocht, of nemen als short cut gewoon een rechte weg naar beneden de berg af. Staat er opeens weer een chirurg naast je i.p.v. de ober die je zelf in de planning had.
Ik probeer steeds mee te schakelen, de route opnieuw te berekenen. Mijn hersens ordenen, maar soms is het daar alleen maar chaos. Je hersens zijn sowieso niet te vertrouwen. Ze kunnen opeens op zwart gaan. Draden vallen in sliertjes uiteen. Kun je sliertjes ook oppakken?
Als ik rondvraag blijkt ‘grip verliezen’ best een bekend fenomeen. Er wordt over gefluisterd, weinig gepraat. Het staat niet in de etalage, het ligt onder de toonbank. Het is de after-party waar je alleen via-via over hoort, niet zichtbaar vanaf de straat. En niet heel feestelijk.
Langzaam worden de sliertjes weer een draad, de weg lijkt weer even recht. Na dagen vol grijze decemberluchten gaat de zon letterlijk schijnen, hoe kitsch wil je het hebben?
Naar buiten, bewegen, kleine dingen doen met resultaat. Iets leuks plannen, en vooral zélf iets kunnen plannen. Gewoon heel even rust in de tent, dan komt de grip vast ook wel weer terug.
Patricia